hirquitallio

hirquitallĭo, īre, v. n. [hircus], of new - born children, to acquire a strong voice: in secunda hebdomade vel incipiente tertia vocem crassiorem et inaequabilem fieri: quod Aristoteles appellat tragizein, antiqui nostri ‡

hirquitallire: et inde ipsos putant ‡ hirquitallos appellari, quod tum corpus hircum olere incipiat,

Censor. de Die Nat. 14, 7; cf.: ‡ hirquitalli pueri primum ad virilitatem accedentes, a libidine scilicet hircorum dicti, Paul. ex Fest. p. 101 Müll. N. cr.; and without the aspiration:

‡ irquitallus puer, qui primo virilitatem suam experitur,

id. p. 105.